Γράφει
ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Στο βιβλίο του για την «πολιτική και τον πολιτισμό, ο γερμανός συγγραφέας Magnus Enzensberger γράφει: «Αν ρίξουμε μια ματιά στην εξελικτική πορεία των πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπουμε πως ο επαγγελματίας πολιτικός είναι κατά κανόνα ένας άνθρωπος δίχως κανένα ουσιώδες επάγγελμα».
Οι συνήθεις τρόποι για να γίνεις πολιτικός είναι δύο. Ο παραδοσιακός και ο «κληρονομικώ δικαιώματι». Ο τελευταίος τρόπος, που είναι πολύ της μόδας στη χώρα μας, τείνει να μετατρέψει την Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία σε...
Κληρονομική. Πολλά παιδιά ή ανίψια των πολιτικών μας, μη έχοντας ή μη μπορώντας να κάνουν κάτι καλύτερο, αναλαμβάνουν το γραφείο και την πελατεία του μπαμπά. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν από τους επαγγελματίες γονιούς και θείους, είναι η συναισθηματική απόσταση. Όπως ο ψυχαναλυτής δεν πρέπει να ταυτίζεται με τα προβλήματα των ασθενών-πελατών του, για να μην καταρρεύσει έτσι και ο επαγγελματίας πολιτικός δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με τα καθημερινά προβλήματα των ψηφοφόρων του.
Η ενασχόληση με την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών-πελατών, μπορεί να αποβεί μοιραία για τον απερίσκεπτο επαγγελματία πολιτικό.
Από εδώ και πέρα θα πρέπει να μάθει ότι η ζωή του είναι εκτεθειμένη σε μια ανήκουστη πλήξη, στο βασίλειο του παντοτινά όμοιου και της ανελέητης επανάληψης. Συνεδριάσεις και συμμετοχές σε κοινοβουλευτικές ομάδες, σε επιτροπές, σε υποεπιτροπές, σε συμβούλια, σε ημερίδες, σε συνέδρια κ.λ.π. γεμίζουν την ημέρα του. Τον ελεύθερο χρόνο που του απομένει ασχολείται με την ανάγνωση ενός ανεξάντλητου χειμάρρου εγγράφων, υποθέσεων, εγκυκλίων, νομοσχεδίων, κ.λ.π., κ.λ.π. Υπάρχουν πάνω από δυο ντουζίνες επαγγελματιών πολιτικών-βουλευτών, που δοκιμάζουν τώρα την τύχη τους και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στα βιογραφικά κάποιων εξ αυτών, διάβασα, πως καυχώνται για τον αριθμό των επιτροπών που συμμετείχαν και για τις επερωτήσεις που έθεσαν στο κοινοβούλιο, δίχως να μας λένε βεβαίως και το τι πέτυχαν τελικώς για την πατρίδα και την πόλη τους. Είναι ποτέ δυνατόν, όλες αυτές οι γραφειοκρατικές, ατελέσφορες και αναποτελεσματικές προτάσεις και ενέργειες, να μην έχουν μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία ενός ανθρώπου;
Μη λοιδορείτε λοιπόν τους επαγγελματίες πολιτικούς. Λυπηθείτε τους. Μπορεί η ζωή τους να κυλάει ανάμεσα σε συνεστιάσεις, επίσημε γεύματα, λιμουζίνες, βίλες και κότερα, υποφέρει όμως πλήρως από κοινωνική απομόνωση αφού δεν έχει καθόλου ιδιωτική ζωή. Ολες οι εκδηλώσεις της ζωής του είναι δημόσιες και όλα τα ραντεβού του επαγγελματικά. Οι υπάλληλοι της προσωπικής τους ασφάλειας είναι ταυτόχρονα οι δεσμοφύλακές τους. Οπως οι τρόφιμοι ενός ιδρύματος, έτσι και ο πολιτικός βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση. Αν παραμείνει πολλά χρόνια στην πολιτική, προκαλούνται βλάβες που χαρακτηρίζονται με τον ιατρικό όρο ιδρυματισμός. Εν τω μεταξύ, όσο ανέρχεται ιεραρχικά, τόσο περισσότερο αποκόπτεται από την κοινωνία. Είναι ο τελευταίος που γνωρίζει τι συμβαίνει στην πόλη, που υποτίθεται πως ζει. Πώς να επιλύσει προβλήματα των συμπολιτών του που δεν τον αγγίζουν προσωπικά αλλά τα γνωρίζει μόνο από δημοσιεύματα και διηγήσεις των συμβούλων του. Όταν μάλιστα κάποιος έχει συνειδητοποιήσει τη μετριότητά του, και βλέπει ότι εξακολουθούν να τον ψηφίζουν, αρχίζει να νιώθει μια βαθιά περιφρόνηση προς τους «πελάτες του».
Μη χλευάζετε λοιπόν τους επαγγελματίες πολιτικούς. Λυπηθείτε τους. Στείλτε τους στο σπίτι τους. Οι οικογένειές τους, τους χρειάζονται περισσότερο από εσάς. Στέλνοντάς τους στο σπίτι, βοηθάτε στην αποϊδρυματοποίησή τους και στην επανενσωμάτωσή τους στην κοινωνία και στην οικογένειά τους. Αν μάλιστα σας έκαναν κάποιο ρουσφέτι, τους το χρωστάτε και ο μόνος τρόπος ανταπόδοσης είναι η αρνητική ψήφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου